Η Elizabeth Lee Wurtzel είναι Αμερικανίδα συγγραφέας, δημοσιογράφος και δικηγόρος περισσότερο γνωστή για τα απομνημονεύματά της Prozac Nation, τα οποία δημοσίευσε σε ηλικία 27 ετών. Η δουλειά της επικεντρώθηκε στην καταγραφή των προσωπικών της αγώνων με την κατάθλιψη, τον εθισμό, την καριέρα και τις σχέσεις.

Έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 2020 σε ηλικία 52 ετών. Πριν από δύο χρόνια έγραψε ένα άρθρο για τον καρκίνο για τον Guardian.

«Έχεις επιλογή στο πώς βλέπεις αυτό που σου συνέβη».

Μισώ όταν οι άνθρωποι λένε ότι λυπούνται για τον καρκίνο μου.

αλήθεια;

με είδαν; Δεν είμαι ο άνθρωπος για τον οποίο λυπάσαι. Είμαι το αρχικό κακό κορίτσι. Τώρα έχω δικαιώματα αναβάθμισης στη Φάση 4. Μπορώ να προχωρήσω Αλλά έτσι γινόταν πάντα.

Είμαι γραμμοκόφτης

Ήμουν δηλαδή πρώτος. Ότι ήρθα νωρίς στην ιστορία.

Ήμουν στο Prozac όταν το έλεγαν ακόμα φλουοξετίνη. Έγραψα τα απομνημονεύματά μου όταν δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Πριν εμφανιστεί ο Adderall, είχα εμμονή με το κάπνισμα Ritalin. Είμαι ένα ατίθασο κορίτσι, μια φεμινίστρια Do-Me, ποζάρω τόπλες και δίνω στον κόσμο το μεσαίο δάχτυλο στο εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου μου.

Πάντα ήμουν ο πιο ενοχλητικός άνθρωπος.

Είμαι η γυναίκα που σε έκανε να ουρλιάξεις ότι είναι καλό που η Νέα Υόρκη έχει τον έλεγχο των όπλων. Είμαι αυτός που σε έκανε να ουρλιάξεις ότι χρειαζόμαστε έναν νόμο που θα με εμποδίσει να είμαι ο άθλιος εαυτός μου.

Είμαι αυτό το άτομο

Και τώρα έχω προχωρημένο καρκίνο του μαστού. Και τώρα έχω νέο καρκίνο του μαστού.

αλήθεια;

Τι ζητάς συγγνώμη;

Δεν μετανιώνω τίποτα. Δεν μετάνιωσα ποτέ όταν είπα συγγνώμη. Οι συγγνώμες είναι αγενείς.

Μου αρέσει να μαλώνω

Δεν σε χρειάζομαι δίπλα μου – είμαι δίπλα μου.

Όλοι έχουν δικαίωμα να ακούσουν τη γνώμη μου.

Μου αρέσει να είμαι αμφιλεγόμενος. Γιατί αυτό είναι το πιο κοντινό που μπορείς να με κάνεις να συμφωνήσω. Μια άλλη επιλογή είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται.

Μισώ την αναισθησία μισώ αυτή τη λέξη Είναι χειρότερο από τον καρκίνο.

Και τώρα έχω καρκίνο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να με συγχωρήσετε. Αυτό ακριβώς έκαναν από την αρχή.

Καμία από τις ιστορίες που έγραψα δεν ήταν τόσο σπουδαία όσο οι δικαιολογίες που έφτιαξα στον εαυτό μου.

Είμαι μπαρόκ Είμαι ο Ροκοκό

Είχα έναν τρόπο να εξηγήσω πώς έφτασα στην Κοπεγχάγη μέσω του Όσλο όταν έπρεπε να υπογράψω ένα βιβλίο ή να δώσω μια συνέντευξη στη Στοκχόλμη – μπλοκάροντας 4 λωρίδες κυκλοφορίας στο δρόμο προς το αεροδρόμιο Newark 3 Προκλήθηκε από ατύχημα με φορτηγό. Με πήγε σε ένα εστιατόριο με θαλασσινά στο Χόμποκεν. Ταξίδεψα στη Σκανδιναβία με μια σακούλα κοκαΐνη δεμένη στο διάφραγμά μου. Αυτό μπορεί να έχει να κάνει με το γεγονός ότι πήρα μια διαδρομή που δεν είχε προγραμματιστεί από τον Waze.

Οι άνθρωποι με έχουν συγχωρήσει απλώς και μόνο επειδή συγχωρούν αυτούς που πρέπει να γδυθούν. Αγαπούσαν τις ιστορίες, ακόμα κι αν δεν τις πίστευαν.

Φυσικά, όλες οι ιστορίες που λέμε είναι απλώς μια δικαιολογία για να μείνουμε ζωντανοί. Δικαιολογούμε την ύπαρξή μας διασκεδάζοντας.

Ξέρω. αυτό δεν είναι δίκαιο. Το είχα ήδη καταφέρει και τώρα ο καρκίνος είναι η μεγάλη ευκαιρία που δεν χρειαζόμουν.

Ο καρκίνος είναι η δικαιολογία για όλα. Τώρα φαίνεται ότι ο καρκίνος είναι το πρόβλημα και όχι εγώ.

Ναι, ξέρω, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι με τον καρκίνο. Είναι κρίμα για τους περισσότερους ανθρώπους. Έχετε μια επιλογή στο πώς βλέπετε όλα όσα σας συμβαίνουν.

Δεν μπορείς να επιλέξεις πώς νιώθεις, αλλά μπορείς να επιλέξεις πώς θα συμπεριφερθείς.

Σκεφτείτε ότι ο Salman Rushdie παντρεύτηκε δύο όμορφες γυναίκες ενώ ζούσε κάτω από τη fatfa, τη συνεχή απειλή του θανάτου. Μόνο όταν ο αγιατολάχ στράφηκε εναντίον του, ο Σαλμάν έγινε από λογοτεχνική φιγούρα σε διεθνή συγγραφέα με μπεστ σέλερ. Και ο φίλος μου ο Cyrus Habib, που τυφλώθηκε σε ηλικία 10 ετών, έγινε φωτογράφος. και τον Αντικυβερνήτη Ουάσιγκτον. Και ίσως ο πρώτος μας τυφλός πρόεδρος;

είμαστε άνθρωποι Σε αντίθεση με άλλα πλάσματα, ζούμε σε ιστορίες. έχουμε συνείδηση Αν φτιάξεις μια σωστή ιστορία, θα είναι έτσι.

Νομίζω ότι ο καρκίνος είναι ευλογία γιατί πιστεύω ότι αν μου συμβεί κάτι, σίγουρα θα μου συμβεί κάτι καλό.

αυτός είμαι εγώ Είμαι ενθουσιασμένος που ζω.

Ο προχωρημένος καρκίνος του μαστού δεν είναι θανατική ποινή. Το 2015, ένα φάρμακο που ονομάζεται Ibrance εγκρίθηκε από τον FDA ως ταχεία θεραπεία. Αν έχετε παρακολουθήσει κάποια τηλεόραση πρόσφατα, έχετε δει διαφημίσεις που δείχνουν γυναίκες να κάνουν τζόκινγκ σκύλους, να φτιάχνουν σαλάτες με τα παιδιά τους και να οδηγούν αυτοκίνητα με τους συζύγους τους. Οι διαφημίσεις εμφανίζονται κατά τις επαναλήψεις του Law & Order και τα νέα επεισόδια των 60 Minutes. Είναι μια κάψουλα που παίρνω τις περισσότερες μέρες μαζί με ένα άλλο χάπι.

Οι οδηγικές μου συνήθειες είναι χειρότερες για μένα από την αρρώστια.Αν δεν ήξερα ότι έχω καρκίνο, δεν θα ήξερα ότι είχα καρκίνο. Παίρνω καθημερινά φάρμακα για διαταραχές της διάθεσης για μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.

Υπήρξε μια στιγμή μετά τη διάγνωσή μου όταν αντιμετώπισα τον φόβο μου για το θάνατο. Ήταν ένα ζεστό απόγευμα στις αρχές του καλοκαιριού και ήμουν μόνη στο κρεβάτι. πρέπει να ήταν Τρίτη. Σκέφτηκα ότι η σύγχρονη ιατρική μπορεί να με αποτύχει. Η διαμονή σας εδώ μπορεί να είναι σύντομη. Παραδομένος στον φόβο, όλο μου το σώμα έτρεμε. Το διαμέρισμά μου βλέπει βόρεια και είναι πάντα σκοτεινό, αλλά όλα έμοιαζαν λευκά. Κουλουριάσθηκα.

Ήταν τόσο απροσδόκητο.

Ο φόβος είναι τόσο βαρετός.

Αυτή τη σκηνή την έχω δει σε ταινία.

Δεν ξέρω, ένιωσα θάνατο από καρκίνο. Δεν μου άρεσε

Και αυτό ήταν. τελείωσα

Πρέπει να ζεις χωρίς να ξέρεις τι θα γίνει. όπως όλοι μας.

Έχω καρκίνο του μαστού ως αποτέλεσμα του γονιδίου BRCA, επομένως μπορούσε να αποφευχθεί.Όλες οι Εβραίοι Ασκενάζι θα πρέπει να ελέγχονται για μεταλλάξεις BRCA. Τα μισά από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα είναι επειδή δεν έχουμε κανέναν τρόπο να γνωρίζουμε ότι έχουμε το γονίδιο και 1 στις 40 Εβραιές Ασκενάζι το φέρει. Στο παρελθόν, με στοίχειωνε το γεγονός ότι είχα μια ασθένεια που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με μια προφυλακτική μαστεκτομή.

Δεν νιώθω πια έτσι. Έχω καρκίνο και μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν καρκίνο.

Ναι αυτό συνέβη. Εξελίχθηκε.

Είμαι ένας μαθητής θεραπείας με σπασμένα καθρέφτη.

Μπορούσα να μετρήσω τη ζωή μου σε άδεια μπουκάλια χαπιών.

Η θεραπεία και τα φάρμακα και πολλά από αυτά με έσωσαν. Δούλεψα για να γίνω καλύτερος. Αν προσπαθήσεις να σώσεις τη ζωή σου, σίγουρα θα το κάνεις.

Όταν η ακτινολόγος του καρκίνου του μαστού μου είπε ότι είχα καρκίνο, μπορούσε να το καταλάβει απλώς αγγίζοντας το εξόγκωμα, οπότε σηκώθηκα όρθιος.

Δεν έχω κλάψει ποτέ για τον καρκίνο του μαστού. Δεν είμαι αποκαρδιωμένος.

Φωτογραφία: YouTube

Όλοι οι άλλοι μπορεί να μισούν τον καρκίνο. όχι εγώ. Όλοι οι άλλοι μπορεί να φοβούνται τον καρκίνο. όχι εγώ. είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι ο σύντροφός μου μένω μαζί του είναι μέσα μου. Έχω μια συγγένεια με τον βαθύ καρκίνο.

Ο καρκίνος μοιάζει πολύ με την υγεία, έχει πάρα πολλά κύτταρα και είναι δύσκολο να θεραπευθεί χωρίς να σκοτώσει τη ζωή. πάρα πολύ καρκίνο Είναι μια θλιβερή εξέλιξη. Ξέρω ότι είναι αρρώστια.

Για τον καρκίνο, έμαθα για το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, έμαθα για τη βιολογία και τη γενετική, γνώρισα ανθρώπους που πάλευαν να ζήσουν και γνώρισα ανθρώπους που έσωσαν ζωές. Έμαθα – ka-ching! Είμαι εμπλεκόμενος σε έναν ολόκληρο κόσμο που κανένας λογικός άνθρωπος δεν νοιάζεται σχετικά με. έχουν περισσότερα να κάνουν.

ξέρεις τι φοβάμαι; τίποτα.

Ο καρκίνος μου ταιριάζει.

Είμαι καλός στον αγώνα. Αυτό θα κρατήσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά παλεύω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από την αρχή. Είμαι συνηθισμένος σε αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια στιγμή που το μυαλό ή το σώμα μου δεν προσπάθησαν να με σκοτώσουν. Είμαι χαρούμενος με αυτή την ταλαιπωρία. Είμαι μια μπαλαρίνα που κάνει πιρουέτες με ένα τέλειο spin in toe παπούτσια. Είμαι ενθουσιασμένος. Μου αρέσει να γυρίζω έτσι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Είμαι απατεώνας και ο καρκίνος είναι η τελευταία μου απάτη.

*Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο theguardian.com

Πηγή: magnesianews.gr