Η Linda Robertson έγραψε για πρώτη φορά αυτό το δοκίμιο το 2012, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του γιου της, και το δημοσίευσε στο blog της το 2013. Έγινε υπέρμαχος της ένταξης των LGBTI+ σε χώρους θρησκευτικής βάσης. Γνωρίζει ότι όλοι οι γονείς θέλουν απλώς το καλύτερο για τα παιδιά τους και θέλει να φέρει κοντά τους γονείς και στις δύο πλευρές του θέματος. Μοιραζόμαστε ξανά την ιστορία της με το TODAY υπό το πρίσμα των τρεχόντων ζητημάτων.

Το βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2001, μια συνομιλία στο AOL Instant Messenger άλλαξε τη ζωή μας για πάντα. Ο 12χρονος γιος μας έστελνε μηνύματα στο γραφείο μου από τον υπολογιστή του δωματίου του, λέει ο Robertson.

Ράιαν: Μπορείς να μου πεις κάτι;

Μαμά: Ναι, σε ακούω.

Ράιαν: Δεν ξέρω τι να πω, αλλά χμ… Δεν μπορώ να συνεχίσω να σου λέω ψέματα για τον εαυτό μου. Το έκρυβα τόσο καιρό, αλλά πρέπει να σας το πω τώρα. Μέχρι τώρα ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. είμαι ομοφυλόφιλος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μόλις το είπες.

Μαμά: Πλάκα κάνεις;

Ράιαν: Όχι. Νόμιζα ότι θα καταλάβαινες χάρη στον θείο Ντον.

Μαμά: Φυσικά και καταλαβαίνω. Αλλά γιατί νομίζεις ότι είσαι;

Ράιαν: Το ξέρω. Δεν μου αρέσει η Χάνα Είναι απλώς μια συγκάλυψη.

Μαμά: Αλλά αυτό δεν σε κάνει γκέι…

Ράιαν: Το ξέρω. Αλλά δεν καταλαβαίνεις. είμαι ομοφυλόφιλος.

Μητέρα: Πες μου περισσότερα

Ράιαν: Απλώς το κάνω, και το ξέρω. Δεν είσαι λεσβία, το ξέρεις.είναι το ίδιο

Μαμά: Τι εννοείς;

Ryan: Είμαι απλώς γκέι.αυτός είμαι εγώ

Μαμά: Σε αγαπώ ό,τι κι αν είσαι.

Ryan: Είμαι λευκός, όχι μαύρος. ξέρω. Είμαι αγόρι όχι κορίτσι Μου αρέσουν τα αγόρια όχι τα κορίτσια. Το ξέρεις αυτό για τον εαυτό σου και το ξέρω κι εγώ.

Μαμά: Και τι σκέφτεται ο Θεός για να ενεργήσει σύμφωνα με αυτές τις επιθυμίες;

Ράιαν: Δεν ξέρω.

Μαμά: Ευχαριστώ που μου το είπες.

Ryan: Και είμαι πραγματικά μπερδεμένος με αυτό αυτή τη στιγμή.

Μαμά: Σε αγαπώ περισσότερο γιατί είσαι ειλικρινής

Ράιαν: Το ξέρω. Ευχαριστώ.

Ryan and Linda / Φωτογραφία: Ευγενική παραχώρηση Linda Robertson

«Δεν είσαι γκέι, είσαι παιδί του Θεού»

Ήμασταν εντελώς σοκαρισμένοι. Δεν είναι ότι δεν γνωρίζαμε ούτε αγαπούσαμε ομοφυλόφιλους. Ο αδερφός μου είχε βγει πριν λίγα χρόνια και τον λατρεύαμε. Αλλά ο Ράιαν; Δεν φοβόταν τίποτα. Αυτό ήταν απροσδόκητο. Ο φόβος ήταν το συναίσθημα που μας τύλιξε, μας κρατούσε ξύπνιους τη νύχτα και δυστυχώς επηρέασε όλες τις αντιδράσεις μας για τα επόμενα έξι χρόνια.

Είπαμε με αγάπη. Οι Χριστιανοί γονείς που πιστεύουν στη Βίβλο πρέπει να πουν τον λόγο του Θεού:

“Σε αγαπάμε. Τα συναισθήματα που έχεις δεν σε κάνουν γκέι, οπότε μην πεις σε κανέναν ότι είσαι γκέι, δεν ξέρεις ακόμα ποιος είσαι, η ταυτότητά σου είναι Δεν είναι ότι είσαι γκέι, είναι ότι είσαι παιδί του Θεού».

Νομίζαμε ότι κατανοούσαμε το μέγεθος των θυσιών που απαιτούνται από εμάς και από τον Θεό. Και ξέραμε ότι αυτή η θυσία, ακόμα κι αν ήταν απίστευτα δύσκολη, θα οδηγούσε σε άφθονη ζωή, πλήρη ειρήνη και αιώνιες ανταμοιβές.

Ο Ryan είχε πάντα μια έντονη γοητεία με το πνευματικό. Πάνω απ’ όλα ήθελε να ευαρεστήσει τον Θεό. Έτσι τα πρώτα έξι χρόνια προσπάθησε να επιλέξει τον Ιησού. Όπως πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήσει να προσελκύσει κορίτσια.Συμμετείχα σε εκδηλώσεις και σε μελέτες της Αγίας Γραφής. Επέλεξε να βαφτιστεί και γέμισε το ημερολόγιο του με προσευχές. Διάβασε όλα τα χριστιανικά βιβλία που εξηγούσαν από πού προέρχονται τα ομοφυλόφιλα συναισθήματά του και βυθίστηκε σε συμβουλευτική για να ανακαλύψει περισσότερα για την προέλευση της ανεπιθύμητης έλξης του για άλλα αγόρια. Όπως συμβούλεψαν οι ειδικοί, δούλεψα σε δύσκολες επιλύσεις διαφορών με τον σύζυγό μου, τον Ρομπ, και τον εαυτό μου , και επένδυσε ακόμα πιο βαθιά σε φιλίες με άλλα (στρέιτ) αγόρια.

Όμως τίποτα δεν άλλαξε. Ο Θεός δεν απάντησε ούτε στις προσευχές του Ράιαν ούτε στις δικές μας. Όλοι πιστεύαμε ότι ο Θεός του Σύμπαντος, ο Θεός για τον οποίο τίποτα δεν είναι αδύνατο, θα μπορούσε εύκολα να ισιώσει τον Ράιαν. Αλλά δεν το έκανε.

“λάθος επιλογή

Όσο καλή κι αν ήταν η καρδιά μας (πιστεύαμε ειλικρινά αυτό που κάναμε ήταν αγάπη), δεν δώσαμε καν στον Ράιαν την ευκαιρία να παλέψει με τον Θεό. Πιστεύαμε ακράδαντα ότι έπρεπε να δώσουμε σε κάθε ένα από τα τέσσερα παιδιά μας χώρο για να αμφισβητήσουν τον Χριστιανισμό, να αποφασίσουν μόνοι τους αν ήθελαν να ακολουθήσουν τον Ιησού και να έχουν πραγματικά τη δική τους πίστη. Αλλά φοβόμουν να δώσω στον Ράιαν αυτό το περιθώριο όσον αφορά τη σεξουαλικότητά του από φόβο μήπως κάνει τη λάθος επιλογή.

Βασικά, είπαμε στον γιο μας ότι έπρεπε να επιλέξει μεταξύ του Ιησού και της σεξουαλικότητάς του.

Ο Ryan and his Dad / Φωτογραφία: Ευγενική παραχώρηση Linda Robertson

Μετά ήρθε η απόρριψη ναρκωτικών

Καταθλιπτικός, αυτοκτονικός, απογοητευμένος και πεπεισμένος ότι ο Θεός δεν θα τον αγαπήσει ποτέ, ο Ράιαν έκανε μια νέα επιλογή λίγο πριν τα 18α γενέθλιά του. Αποφάσισε να απαρνηθεί τη Βίβλο του και την πίστη του ταυτόχρονα και να αναζητήσει την ειρήνη που τόσο απεγνωσμένα επιθυμούσε με κάποιον άλλο τρόπο. Και η πρώτη μέθοδος που δοκίμασε ήταν τα ναρκωτικά.

Διδάξαμε κατά λάθος στον Ράιαν να μισεί τη σεξουαλικότητα. Και μαθαίναμε στον Ράιαν να μισεί τον εαυτό του γιατί η σεξουαλικότητα είναι αχώριστη από τον εαυτό του.Ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος για την ασφάλεια που εξέπληξε τους πάντες εκεί.

Ξαφνικά ο φόβος μας ότι ο Ράιαν θα είχε μια μέρα αγόρι (η πιθανότητα που ειλικρινά με τρόμαξε) φάνηκε ασήμαντος σε σύγκριση με τον φόβο του Ράιαν να πεθάνει.

Ο Ράιαν ξεκίνησε με ζιζάνια και μπύρα, αλλά σε μόλις έξι μήνες έπαιρνε κοκαΐνη, κρακ και ηρωίνη. Ήταν εξαρτημένος από την αρχή και η αυτο-απόρριψη και ο θυμός του για τον Θεό τροφοδότησαν τον εθισμό του. Λίγο αργότερα, χάσαμε την επαφή μαζί του. Για τον επόμενο ενάμιση χρόνο δεν ξέραμε πού ήταν, ούτε αν ήταν νεκρός ή ζωντανός. Σταμάτησα να προσεύχομαι ότι ο Ράιαν ήταν στρέιτ. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε για να μάθει ότι ο Θεός τον αγαπά. Σταματήσαμε να προσευχόμαστε να μην έχει αγόρι. Σταματήσαμε ακόμη και να προσευχόμαστε να επιστρέψει κοντά μας.

Φωτογραφία: Ευγενική παραχώρηση Linda Robertson

Μετά από 18 μήνες σιωπής

Μετά από 18 ολόκληρους μήνες σιωπής, η οπτική μας άλλαξε εντελώς όταν μας τηλεφώνησε ο γιος μας. Ο Ράιαν έκανε αρκετά άσχημα πράγματα με τα ναρκωτικά, οπότε το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν κάτι σαν:

«Πιστεύεις ότι μπορείς να με συγχωρέσεις;» του είπα, βέβαια, είχε ήδη συγχωρεθεί. πάντα τον συγχωρούσαν.

«Πιστεύεις ότι θα με αγαπήσεις ξανά;» Του είπα ότι δεν έπαψα να τον αγαπώ ούτε μια στιγμή. Τον αγαπήσαμε τότε περισσότερο από ποτέ.

“Πιστεύεις ότι μπορείς να με αγαπήσεις με ένα αγόρι;” Έκλαψα και του είπα ότι θα μπορούσα να τον αγαπήσω με 15 αγόρια. Ήθελα απλώς να επιστρέψω στο Θέλαμε απλώς να ξαναβρεθούμε μαζί του – και με το αγόρι του.

Και έτσι ξεκίνησε ένα νέο ταξίδι. Θεραπεία, ανάρρωση, ανοιχτή επικοινωνία, ταξίδι χάριτος. Ο Θεός είναι παρών σε κάθε βήμα, καθοδηγώντας μας και καθοδηγώντας μας, υπενθυμίζοντάς μας απαλά να αγαπάμε τον Υιό μας και να αφήνουμε τα υπόλοιπα σε Αυτόν.

Τους επόμενους δέκα μήνες, μάθαμε να αγαπάμε τον γιο μας με όλη μας την καρδιά. Τέλος της ιστορίας. Χωρίς. Ανευ όρων. γιατί ανέπνεε. Έχουμε μάθει να αγαπάμε αυτόν που αγαπά ο γιος μας. Και ήταν εύκολο. Αυτό που τόσο φοβόμουν έγινε ευλογία. Το ταξίδι δεν ήταν χωρίς λάθη, αλλά υπήρχε χάρη ο ένας στον άλλον, και καθώς ο γιος μας επιδίωκε να αναρρώσει από τον εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τα λόγια συγγνώμης και συγχώρεσης έγιναν φυσικό μέρος της σχέσης μας.

Φωτογραφία: Ευγενική παραχώρηση Linda Robertson

μοιραίο λάθος

Και ο Ράιαν έκανε το κλασικό λάθος ενός εξαρτημένου που αναρρώνει. Επέστρεψε με έναν παλιό φίλο, αυτόν που χρησιμοποιούσε. Και αυτό που υποτίθεται ότι ήταν μια απλή βραδιά στον κινηματογράφο αποδείχθηκε η πρώτη και τελευταία φορά που «πυροβόλησε» μέσα σε 10 μήνες.Δέχτηκα μια κλήση για να επαληθεύσω την ταυτότητά μου. Έφτασε εκεί σε κρίσιμη κατάσταση και σε κώμα. Περάσαμε 17 ημέρες στο Harborview. Όλο αυτό το διάστημα, όλη η οικογένεια ήταν σε θέση να περιβάλλει και να αγαπήσει τον Ryan. Σε αυτό το διάστημα, ζήσαμε το ένα θαύμα μετά το άλλο. Δεν μπορούσε να εξηγηθεί ιατρικά από τους γιατρούς.

Ο Ράιαν υπέστη σοβαρή εγκεφαλική κάκωση και ήταν σχεδόν εντελώς παράλυτος, αλλά οι γιατροί μας είπαν ότι μπορούσε να ζήσει.Πέθανε στις 16. Χάσαμε την ικανότητα να αγαπάμε τον γκέι γιο μας επειδή χάσαμε τον γκέι γιο μας. Αυτό που ελπίζαμε, προσευχόμασταν, ελπίζαμε, ότι δεν θα αποκτούσαμε ποτέ γκέι γιο, έγινε πραγματικότητα. Αλλά όχι ακριβώς όπως το είχαμε φανταστεί.

Τώρα ανατριχιάζω όταν συνειδητοποιώ πόσο ανόητη και τρομακτική ήμουν. Φοβόμουν μην τα κάνω όλα λάθος. Και θρηνώ όχι μόνο για τον μεγαλύτερο γιο μου, που θα μου λείπει κάθε μέρα για όλη μου τη ζωή, αλλά και για τα λάθη που έχω κάνει. Τώρα, κάθε φορά που ο Ρομπ και εγώ συναντάμε τους γκέι φίλους μας για ένα βράδυ, θέλουμε να δούμε τον Ράιαν και τη σύντροφό του στο δείπνο.

*Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το today.com

Πηγή: magnesianews.gr