σε βλέπω και σε αντικρίζω
Ο κόσμος μέσα από τα ξεθωριασμένα μάτια σου.
Με τα ίδια μάτια που με τύλιξαν ζεστά ερωτευμένα
από την πρώτη ώρα της ζωής,
Δύσπνοια από το κλάμα.
Κουρασμένος και στα όρια της ζωής…
Και εγώ φοβάμαι τον χρόνο.
Φοβάμαι ότι τα χείλη μου δεν μπορούν να προλάβουν
Να εκφράσει αυτό που κρατά η ψυχή μέσα της.
Φοβάμαι τη μοναξιά του αύριο χωρίς εσένα…
Απλά θέλω να ρωτήσω τη μαμά μου
Γονατίζω στο κεφάλι σου και σου ψιθυρίζω
Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και τη φροντίδα σας.
Για τα προβλήματα και τις άγρυπνες νύχτες σας,
Για τις εντολές που κάλυψαν το ταξίδι μου
Και το δέχτηκα παρά τις αντιρρήσεις μου,
Γιατί στην ηλικία μου ήταν απαραίτητο…
Λυπάμαι, αλλά θέλω να σας μιλήσω για τους παλμούς της καρδιάς.
Για τα δύσκολα και την πίκρα που σου έδωσε
Τα αδυσώπητα νιάτα μου…
Συγγνώμη για την αμήχανη σιωπή,
Για τις λέξεις που έχει πιάσει το εγώ
πίσω από τα δόντια
Και δεν ειπώθηκαν ποτέ…
ευχαριστώ που το μοιράστηκες
Και για τους άλλους… αυτό που περιμένουμε πάντα
Η ζωή να μας φέρει δώρα…
Κλείσε τα μάτια και κοιμήσου… Τώρα για σένα θα μείνω ξύπνιος…

Άρτεμις Παπανδρέου, συγγραφέας, πρόεδρος της Hellenic Care Βόλου

Πηγή: magnesianews.gr